Карантин мутолааси: Раҳмат сенга, коронавирус!.. (Давоми)

05.04.2020 13:04:15

Мақолани олдинги сонини бу ерда ўқинг.

Қиз бечора жон куйдириб мураккаб таомларгача синаб кўряпти, пиширишни ўрганяпти-ю, мен ҳеч бўлмаса идиш-товоқларни ювмаяпман. Эрталабдан кечгача диванда ястаниб ётганим ётган. Кўзим телевизорда, аммо кинолардаги воқеаларни миям қабул қилмаяпти, ҳаёлим бошқа жойда. Йўқ, Фенгдждан ҳафа эмасман. Уни тушундим. Соғлиқ – бебаҳо, жон – ширин. Мен ўша лаънати вирусдан ҳафаман. Сендан нафратланаман, коронавирус! Сен одамларнинг умрига, соғлиғига, менинг эса севгимга зомин бўлдинг. Беморлардан ҳам кўпроқ мени қақшатдинг, менинг организмимга кирмасдан ҳам ҳаётимни заҳарлашни эпладинг. Қаердан чиқди-а ўз бу ваҳший вирус? Интернетда бутун дунё хитойларнинг гўрига ғишт қалаяпти. Эмишки, бу халқ ҳар нарсани еяверади, ўзига ўзи дард тилаб олди. Нима, бу гапни ёзаётганлар бизда ҳам ҳамма халқларда бўлгани каби овқатланиш маданияти борлигини билишмайдими? Бу вирус атайлаб ўйлаб чиқарилган, дея фикр ёзганлар ҳам бор экан. Балки бу ҳақиқатдан ҳам душманлик ёки ниқоб бизнесини ривожлантирувчилар найрангидир? Нақадар даҳшат! Тинч ҳаётни бузган коронавирус! Қалбларни синдирган коронавирус! Минг лаънат сенга!

Бир куни эрталаб жуда оғир уйғондим. Бошим қаттиқ оғрияпти. Балки кам ухлаганимдандир, деб яна жойимга ётдим. Аммо уйқим келмай, бетоқат бўлавердим.

– Кеча юпқа кийиниб юргандинг, шамол теккандир – деди Веики – Ўраниб ёт, хозир иссиқ чой олиб келаман.

– Йўқ, муздек сув бер, исиб кетяпман.

– Иситманг йўқми ишқилиб? – пешонамга қўлини қўйди, лекин ҳеч нарса демай термометр кўтариб келди.

Иситмалаётганим рост экан, ҳарорат юқорилиги аниқ, буни Веики сир туганидан англаш қийин эмас.

– Муздек сув ичганмидинг?

– Йўқ.

Веики менга қандайдир дорилар берди, ётиб ухлаб қолдим. Уйғонганимда алангаи оташ бўлб ёнардим.

– Узр, уйғотиб юбордим – деди баданимга спирт сураётган Веики.

– Ҳеч қиси йўқ, ўзи кўп ухлаганимдан бошим оғриб кетди.

– Қимирлама, ёт! Дамлама тайёрлаб қўйгандим, хозир олиб келаман.

– Тез ёрдам чақир.

– Нега?

– Балки...

– Номини тилингга олма! Ахир икки ҳафтадирки уйдан ташқариги чиқмадик, ҳеч ким билан кўришмадик. Бу бир шамоллаш, ўтиб кетади. Олдин ҳам музқаймоқ есанг, дарров томоғинг қизарарди. Кейин неча кун иситмалаб юрардинг-ку. Ўзи сенинг томоғинг нозик. Кеча юпқа кийинганингдан бўлди.

– Демак, кечаям иситмалаганман. Тўсатдан қизиб кетдим, кейин устки кийимимни ечгандим.

– Кўп гапирмай, дамламани ичгин. Бувим «Бир хўплашда тузаласан», дерди.

Яна ухлаб қолдим. Йўқ, ўз наздимда ухлаб қолибман. Аслида хушимдан кетган эканман. Кўзимни очганимда шифохонада эдим.

– Менга нима бўлди?

– Муолажалар олишингиз керак. Ётинг, ётинг!

– Коронавирусми?

– Текширув натижалари ҳали чиқмади. Ётинг, дедим!

Билиб турибман: манзилга етиб келдим. Бир пайтлар мен мазаҳ қилган, менсимаган, сўнг эса нафратланган ва лаънатлаган вирус мени маҳв этиб улгурди. Фенгджсиз ҳаётнинг қизиғи қолмаганди, энди яқинлашиб келаётган ўлимни қарши олишга ҳам тайёрман. Йўқотадиган нарсам йўқ.

Охирги марта 12 ёшимда, кучли диарея сабаб касалхонага ётгандим. Бу касалхона ундан анча фарқланар экан, тўғрироғи касалхона ҳам эмас, қамоқхонага ўхшайди. Бизни – короновирусга чалинган айбдорларни қамашган, олдимизга ҳеч кимни қўйишмайди, тиббиёт ходимлари ҳам ғалати кийим, қалпоқ ва қўлқопларда олдимизга киришади. Худди бу ер жанг майдони-ю, улар дайди ўқдан ҳимояланган ҳолда курашишяпти. Дайди ўқ – бизнинг акса уришимиз, йўталишимиз ва хаттоки нафас олишимиз.

Ташхисим аниқ бўлди: коронавирус. Бу мен учун янгилик эмас. Коронавирус менга аллақачонлар ҳамла қилиб бўлганди, зарарини етказиб, ишини уддалаганди. Балки унинг илк қурбони мендирман. Шунча пайтдан бери у сабаб бу дунёдан кўз юмганлар эмас, мен биринчи қурбонман. Чунки мен севиб қолганимдан кейин қайта туғилган бўлсам, муҳаббатимни йўқотиб, ўлиб бўлдим. Аввал ҳаётимга кириб юрагимни тилка пора қилган, энди эса чин маънода организмимга ташриф буюрган коронавирус иккинчи бор мени ўлдирмоқчи. Майли, ўлдирсин. Иккала қўлимни ҳам кўтараман. Ажалга пешвоз чиқаман.

Фенгджга қўнғироқ қилдим, гўшакни кўтармади. Унга сўнгги сўзларимни айтмоқчи ва кўнглимда унга нисбатан заррача алам ва гина йўқлигини изҳор қилмоқчийдим. Хабар ёздим: «Илтимос, қўнғироқ қил. Қўрқма, коронавирус телефон сўзлашувида юқмайди». Кесатаяпти, деб ўйламасин деб матн сўнгига смайлик тиркаб қўйдим.

Телефон мени кўп куттирмай жиринглади. Фақат Фенгдж эмас, Веики.

– Ланфен! Наҳотки! Ахир нега?

– Йиғлама, дугонажон! Қисматимда бор экан, начора!

– Олдингга қўйишмаяпти. Лекин сени кўргим, бағримга босгим келяпти.

– Гулларга сув қуйиб тур, Веики! Орхидеяларим мендан олдин сўлишмасин.

– Уйда эмасман. Каратинга жойлаштиришди...

Ҳароратим ҳамон баланд. Шифокорлар қўллаётган чоралар бир неча дақиқага етяпти, холос. Борган сари аҳволим оғирлашяпти. Уйда бўлгани каби бетоқатликка ўхшаш иситмалар энди йўқ. Бутун баданим қақшаб, қалтираб қоляпман. Инграй-инграй хушимдан кетаман. Ўзимга келтиришади, танамни илма тешик қилиб уколлар юборишади. Сўнг уҳлаб қоламан. Тушимга Фенгдж кирибди. У менга бир қучоқ орхидеялар совға қилди. Гуллар шу қадар майин эдики, япроқларига қўл учимни теккизсам, эриб кетяпти. Во ажабо, шундай нафис гуллар қаторда қуриган япроқларга ҳам кўзим тушди. Бу қанақаси бўлди?

Телефон овозидан уйғониб кетдим. Онам. Уни овутдим, аҳволим яхшилигини, кундан кунга тузалаётганимни айтдим. Ёлғончилигимга содиқ қолдим. Кейин ўзимни оқлаш учун ўзбек курсдошим Азизнинг гапларини эсладим: Бизни дунёга келтириб, вояга етказган инсонларни ҳафа қилишга ҳақимиз йўқ.

– Бу режа бўйича охиргисими? – менга укол қилаётган ҳамширалар ўзаро гаплашяпти.

– Йўқ, 5-палатадаги Бию Фанга бугунгдан қўшимча яна иккита укол буюрилган. Хозир ва кеч соат 12 да.

Бию Фан. Жуда таниш. Қаердадир эшитганман. Ўйлай-ўйлай ухлаб қолдим. Тушимга Феникс қушининг расми кирди. Рассом уни охиригача чизиб битирибди. Жудаям чиройли асар пайдо бўлди. Худди бу қуш ўзидан ростакам олов пуркаётгандек ял-ял ёнарди.

(Давоми бор)

ДУРДОНА

Улашинг!

Фикрингизни қолдиринг

Илтимос жавобингизни киритинг

+