Sumalak xangomasi

Bahor keldi deguncha talabalik chogʻlaridan shirin xotira boʻlib qolgan “sumalak hangomasi” yodimga tushaveradi. Oʻshanda Oliygohning birinchi kurs talabasi edim. Uch kursdosh dugona universitet yotoqxonasida yashardik.

Kuratorimiz bilan sumalak pishirish uchun Beruniy metrosi atrofida joylashgan bir choyxonani gaplashdik. Darsdan soʻng kursdoshlar bir joyda koʻrishib yigʻilishga kelishib oldik.

-Beruniy metro bekatida uchrashamiz-, deyishdi kursdosh doʻstlarimiz. Nigora va men va Mashxura oʻz yotoqxonamiz tomonga, qolganlar esa oʻz uylari tomon ketishdi.

Uch dugona shosha-pisha zarur narsalarimizni yigʻishtirdikda avtobus bekati tomon oshiqdik. Yoʻl olis Chilonzorning Choʻpon ota dahasidan Beruniy metrosiga yetib olguncha salkam bir soatlik yoʻl. Qolaversa ikki avtobus almashtirib borishimizga toʻgʻri keladi. Talaba zoti juda tejamkor boʻladi. Ayniqsa qiz bolalar. Stipendiya va uydan keladigan oylik choʻntak pullaridan eng avvalo oylik yoʻl chiptasi xarid qilinadi. Qolgan pullar esa kiyim-kechak sotib olish uchun sarf etiladi. Ovqatlanish esa... “talabaga ovqatlanishni kim qoʻyibdi”...Xullas ikki avtobus almashtirib koʻzlangan manzilgacha yetib oldik. Metro bekatiga kirish uchun jeton sotib olishga toʻgʻri kelardi. Chunki oylik yoʻl chiptamiz faqatgina avtobusda yurishga moʻljallangan edida. Jonimizdan jonimizni sugʻurib olishayotgandek ogʻrinib metro jetonini sotib oldik. Bekatga kirib, qolgan kursdoshlarimizni kuta boshladik. Bekatga kirib kelgan vagondan kursdoshlarimiz birin-ketin tushib kelishdi. Lekin negadir biz kutganimizdek narigi tomondagi vagonga emas, aksincha yuqoriga qarab yura boshlashdi.

-Axir bu qanaqasi,- dedik ikki dugona birvarakayiga qichqirib, - vagonga chiqmaymizmi?

Kursdoshlarimiz bir-birlariga qarab yelka qisishdi.

-Bu oʻzi oxirgi bekat. Biz manzildamiz. Shunchaki yuqoriga chiqsak boʻlgani..

Qanaqasiga? Bekatda koʻrishamiz degan sizlar emasmidingiz?

-Biz metroda kelamiz-ku, shuning uchun metro bekatida koʻrishamiz degan edikda, -dedi kursdoshimiz Dilafruz bizni nega bunchalik hayron boʻlayotganimizni tushuna olmay.

Uch dugona dami chiqqan pufakdek shalviradik. To manzilga kelgunga qadar odam toʻla ikki avtobusda urila-surila yetib kelganimizni koʻz oldimizga keltirdigu yigʻlagudek boʻlib ketdik. Ustiga-ustak metro jetonini sotib olganimiz-chi. Na kulishni bilmasdik, va na yigʻlashimizni. Shu-shu bahor kelib sumalak yaladim deguncha oʻzimni metro bekatida oʻtirgandek tasavvur etaveraman...maxallada duv-duv gap filmida aytilganidek “ana sizga syurpirizu, mana sizga kir yuvodigʻon mashina”...

Saidahmadova Zulfizar Ibrohim qizi,

Òzbekiston davlat jahon tillari universiteti

 Media va kommunikatsiya fakulteti 2-bosqich talabasi.